Το άρθρο που ακολουθεί δεν είναι δικό μου... είναι ενα κείμενο από το THEINSIDER που με συγκίνησε και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας :)
.της Φιλιώς Κοντραφούρη
Ήταν ήσυχο το πρωινό στα Εξάρχεια. Λίγο πριν τις εννιά, χθες σχεδόν κανένας δεν περπατούσε στους δρόμους γύρω από την πλατεία. Τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά και το μόνο που ακουγόταν στη γωνία στη Στουρνάρη ήταν οι δυνατές ομιλίες από δύο γυναίκες σε ένα τυροπιτάδικο άδειο από πελάτες. Ανηφορίζοντας την Α. Μεταξά, εμφανίστηκε ο Αλί. Ψηλός, φρεσκοξυριμένος και γελαστός. Όπως πάντα. Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν απέναντι από δύο καμμένα αυτοκίνητα, έξω από ένα βιβλιοπωλείο. "Πάνε τα αυτοκίνητα," του είπα αφού χαιρετηθήκαμε. "Τα αυτοκίνητα;" απάντησε ο Αλί με βλέμμα θλιμμένο. "Κοίτα το σπίτι πάνω. " Και τότε πρόσεξα το καρβουνιασμένο μπαλκόνι. "Αυτοί οι άνθρωποι που ήταν μέσα...Θα καίγονταν ζωντανοί," είπε με τα μάτια καρφωμένα ψηλά.
Γέλασα. Ο φίλος μου, ο Αλί από το Αφγανιστάν! Φυσικά και σκέφτηκε πρώτα τους ανθρώπους, ίσως γιατί η ανθρώπινη ζωή έχει για εκείνον άλλη έννοια, ίσως και αξία. Ίσως επειδή στα 28 του, την έχει δει να μηδενίζεται σε σημείο που το μόνο που απομένει είναι αυτή η ροζ σκόνη μετά από μια μεγάλη έκρηξη. Ίσως επειδή έχει πολεμήσει στα βουνά του Μαζάρ-ι-Σαρίφ, έχει δει εκατοντάδες να χάνονται στον πόλεμο και άλλους τόσους στα περάσματα που οδηγούν σε μια υποτιθέμενα καλύτερη ζωή στην "πολιτισμένη" Δύση. Εκείνος τα κατάφερε και ζούσε νόμιμα στην Ελλάδα από το 2001, όπου ήρθε μετά την πτώση του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Αγάπησε την Ελλάδα και τους ανθρώπους της από την πρώτη στιγμή. "Εδώ θέλω να ζήσω," έλεγε πάντα. Μέχρι χθες.
Η συνάντηση μου με τον Αλί αυτή τη φορά δεν ήταν σαν τις άλλες. Σε λίγες ώρες θα έφευγε για τη Νορβηγία. Δε μπορούσα να καταλάβω γιατί έφευγε αφού ήταν νόμιμα στην Ελλάδα. "Τι να τα κάνω τα χαρτιά αν εδώ δεν είμαι ασφαλής," μου είπε μόλις καθίσαμε σε μια καφετέρια στην πλατεία. "Περπατάω στο δρόμο και τώρα με φτύνουν. Αν ήθελα φασαρίες θα έμενα στη χώρα μου. Η κατάσταση εδώ χειροτερεύει. Για όλους."
Μου μίλησε για τους χιλιάδες παράνομους συμπατριώτες του που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα με ένα χαρτί απέλασης στα χέρια χωρίς να ξέρουν που και πως να πάνε. Για τα σύνορα που κλείνουν όλο και περισσότερο. "Μακάρι να τα είχαν κλείσει πολύ καιρό πριν, για να μην έρχονταν όλοι αυτοί και δημιουργούνταν αυτή η κατάσταση." Μου μίλησε για τον Άγιο Παντελεήμονα όπου πια σπάνια πάει, κι ας έμενε εκεί για χρόνια. "Πηγαίνω με το μηχανάκι και φοράω κράνος για να μην αναγνωρίζουν πως είμαι Αφγανός," μου είπε. Μου είπε για το Αλλοδαπών που τις προάλλες είχε πάει να ανανεώσει την άδεια παραμονής του. "Μας έβριζαν." Μου θύμισε τις πρόσφατες εικόνες με τους Μουσουλμάνους να προσεύχονται, Έλληνες να τους πετάνε αβγά και να φωνάζουν "Έξω οι ξένοι από την Ελλάδα." Και μετά σιωπή. Και ντροπή. Κι ένα μεγάλο παράπονο.
Τα τελευταία δύο χρόνια ο Αλί δούλευε σε ένα μικρό μαγαζί με βιολογικά προιόντα στα Εξάρχεια. Πλήρωνε κανονικά τους φόρους του στο ελληνικό κράτος. Ήθελε να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Παρακολουθούσε μαθήματα ελληνικών για να μάθει ακόμα καλύτερα μια γλώσσα που ήδη γνώριζε καλά. Πρόσφατα γράφτηκε και στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει οικονομικά.
Κι όμως αποφάσισε να φύγει. Γιατί για εκείνον και για πολλούς άλλους συμπατριώτες του η Ελλάδα έχει γίνει επικίνδυνα εχθρική. Το ίδιο έχουν κάνει ήδη σχεδόν όλοι οι φίλοι του τον τελευταίο χρόνο, κάποιοι και δικοί μου. Το περσικό εστιατόριο σε μια στοά πιο κάτω από την Ομόνοια όπου γίνονταν οι περισσότεροι αφγανικοί γάμοι στην Αθήνα έκλεισε και οι ιδιοκτήτες έφυγαν.
Το ίδιο έκαναν ο Ζία και ο Τακί, μαζί με τις γυναίκες τους και τη μικρή Τινά που γεννήθηκε στην Ελλάδα –όλοι με νόμιμα χαρτιά, δουλειές και σπίτια. Έφυγαν μια νύχτα από τον Άγιο Παντελεήμονα για τη Γερμανία, όπου ήδη είχαν πάει πριν μήνες τα αδέρφια και οι γονείς της Γουαιντά και της Σαιντά. Μόνο που από εκείνους δεν πρόλαβα να χαιρετήσω κανένα. Αυτά τα παιδιά στον Άγιο Παντελεήμονα, που μαζί με τον Αλί, όταν ακόμα ο Ζία και ο Τακί έμεναν στο παλιό τρώροφο της Πιπίνου, μοίραζαν ρούχα και γάλατα σε άστεγες οικογένειες Αφγανών, βοηθούσαν κρυφά τον παπά της ενορίας να μοιράσει κουβέρτες κι έκαναν τους μεταφραστές σε δημοσιογράφους και ανθρωπιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή, έφυγαν όλοι.
Η ξενοφοβία δεν υπάρχει από τη φύση της σε καμία κοινωνία. Δημιουργείται. Και κύρια αιτία είναι τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα, που κάνουν τους ανθρώπους πιο κλειστούς, πιο φοβικούς και λιγότερο ανεκτικούς σε οτιδήποτε "φαίνεται" να απειλεί με οποιονδήποτε τρόπο την ύπαρξη τους. Ολόκληρη η Ευρώπη κατακλύζεται από ένα τέτοιο κύμα βίας ενάντια στους μετανάστες, νόμιμους ή μη, κυρίως Μουσουλμάνους. Μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα, όλες οι χώρες-μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης πρέπει να έχουν βάλει σε εφαρμογή τη ντιρεκτίβα του 2008 για απελάσεις και επαναπατρισμό μεταναστών –νομίμων και μη.
Κάποιες χώρες, όπως η Μεγάλη Βρετανία, νούμερο ένα προορισμός για τους Αφγανούς στην Ευρώπη, σκληραίνουν ακόμα περισσότερο τη στάση τους. Πριν ένα χρόνο, το Βρετανικό Δικαστήριο για θέματα Μετανάστευσης και Ασύλου έκρινε πως ο πόλεμος που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στο Αφγανιστάν δεν κάνει τη χώρα μη ασφαλή για την επιστροφή όσων δεν μπόρεσαν να πάρουν άσυλο στη Βρετανία. Κι έτσι άνοιξε ο δρόμος για ακόμα περισσότερες απελάσεις. Κι όμως, μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2010, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, σκοτώθηκαν σχεδόν 4.000 Αφγανοί από τις εχθροπραξίες.
Κι έχοντας μόλις επιστρέψει από το Αφγανιστάν, μετά από παραμονή έξι μηνών, θα προσκαλούσα αυτούς τους δικαστές στο Τζαλαλαμπάντ, στα σύνορα με το Πακιστάν...να κάνουν μια βόλτα γύρω από την πόλη ακούγοντας τον ήχο των Καλάσνικοφ...ή ακόμα καλύτερα αυτόν από τις ρουκέτες.
"Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους στη χώρα σας. Ευχήσου μου μόνο αυτή τη φορά εκεί που πάω να τα καταφέρω," ήταν οι τελευταίες λέξεις του Αλί καθώς έφευγε για να μαζέψει τη μια και μοναδική βαλίτσα με λίγα ρούχα που θα έπαιρνε μαζί του στη Νορβηγία. Στα αυτιά μου όμως ακόμα ηχούσαν τα λόγια που μου είχε πει το προηγούμενο βράδι στο τηλέφωνο. "Μόνο στον τάφο θα βρούμε εμείς (Αφγανοί) ησυχία." Και το κλικ της φωτογραφίας για να τον θυμάμαι.
Εύχομαι όλα να σου πάνε καλά αυτή τη φορά καλέ μου φίλε... Κι εμάς θα μας λείψεις. Ελπίζω μια μέρα να ξανασυναντηθούμε, όχι εδώ, αλλά στο αγαπημένο μας Αφγανιστάν. Να ξαναπάμε βόλτα στη λίμνη Κάργα και να λέμε ανέκδοτα καθώς τρώμε καμπουλί μαζί με την οικογένεια σου στο σπίτι σας, στο Ντάστε Μπαρτσί. Χαντάφεζ (αντίο)...
.