Θέλουμε να δώσουμε τα ειλικρινή μας συγχαρητήρια στον Δημήτρη για την προσωπική του νίκη και θέλουμε επίσης να του πούμε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να πανηγυρίζουμε μαζί του γιατί το θρίαμβό του τον μάθαμε από τις εφημερίδες. Είμαστε ανάμεσα στο 95% του κοινού που δεν γνώριζαν ότι διεξάγεται το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου και στο 99% του κοινού που δεν γνώριζε το όνομά του μέχρι χθες. Ναι, είναι μια καλή είδηση το χρυσό, αλλά πόσο δικαίωμα έχουμε να μοιραστούμε και κλέψουμε τη χαρά του Δημήτρη; Είμαστε σίγουροι ότι αν τον ρωτήσει κανείς θα μιλήσει για την τρομερή μοναξιά του αθλητή που αγωνίζεται σε άδεια γήπεδα και δεν περιμένει από κανένα καμιά βοήθεια πέρα από τη βοήθεια του μικρόκοσμου που ασχολείται με το Στίβο.
Πολλοί μπορεί να νιώσουν κιόλας μια κρυφή ή φανερή χαρά ότι νίκησε μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Πόσοι όμως θα σκεφτούν ότι οι Τούρκοι τον αποθέωσαν την ώρα που έκανε το γύρο του θριάμβου με την ελληνική σημαία στην πλάτη; Πόσοι από εμάς θα είχαμε την ανωτερότητα να αποθεώσουμε έναν Τούρκο αθλητή που θα κάνει το γύρο του θριάμβου μέσα στην Αθήνα. Όταν θα αποκτήσουμε την παιδεία που απαιτεί ο αθλητισμός και όταν μάθουμε το όνομα του επόμενου Δημήτρη πριν αυτός πάρει το χρυσό, τότε θα έχουμε δικαίωμα να μοιραστούμε τη χαρά του και να μιλάμε για εθνικό θρίαμβο. Αλλιώς, ας καθίσουμε αναπαυτικά στους καναπέδες μας. Την Κυριακή έχει ΠΑΟ- Ολυμπιακό και τα μυαλά στα κάγκελα.
