Ακούει Κανείς

M' ακούει κανείς; μεγάλωσα χωρίς γονείς ως σήμερα τον κόσμο αυτό τον γνώρισα πίσω από κάποιο ίδρυμα.. απ΄τα δεκαοχτώ μου χρόνια κοιμάμαι πάνω σε χαρτόνια σε δρόμους σε παγκάκια και σκαλιά.. σγουρά μαλλιά αδέσποτος κι εγώ σαν τα σκυλιά γυρνάω στους δρόμους μέσα στους μόνους ψάχνω συντροφιά.. Ομόνοια, Εξάρχεια κάπου εκεί γυρίζω κι όταν κοιμάμαι ελπίζω ότι ποτέ δεν θα ξυπνήσω.. μέσα στα τρένα ένα ένα μαζεύοντας κέρματα αδιαφορίας και λύπησης πάνω μου πέφτουν βλέμματα, κανένας δεν νοιάστηκε για 'μένα αληθινά ποτέ κανένας δεν χαράμισε για 'μένα ούτε ματιά.. δεν έχω φίλους δεν έχω οικογένεια πατρίδα, δεν έχω όνειρα, δεν έχω μέλλον ούτε ελπίδα, το μόνο που μ απέμεινε μια μπύρα δυο τσιγάρα, για να με συντροφεύουνε στα παγωμένα βράδυα.. Μ ακούει κανείς; 






Νιώθω χαμένος ανίκανος ν αντιδράσω, όταν πάω να μιλήσω πάντα κάποιος μου λέει να σκάσω.. έχω ανάγκη ν αλλάξω κάτι μ αφού δεν βρίσκω την άκρη απλά γυρίζω την πλάτη σ ότι με πνίγει..πλέον κανείς δεν με κοιτάει στα μάτια πάρα στην τσέπη.. όλοι οι καθώς πρέπει θέλαν να με πείσουν με το έτσι πρέπει να θυσιάσω ιδέες φιλίες για το συμφέρον.. το μέλλον στο παρόν μου τρέχει γι' αυτό και ζω ελεύθερος όσο κανείς ούτε φοβάμαι ούτε ελπίζω από ένα κόσμο γκρίζο.. χωρίς αποσκευές και σπίτι μες στο δρόμο γνωρίζω πολύ καλά τι πάει να πει να είσαι αφανής, ένα απόβλητο του κράτους για δε μπήκες στα μέτρα του, ένας άθεος γιατί ο θεός μου δεν είναι μέσα τους, ένας άστεγος χωρίς πατρίδα κι οικογένεια αλλά με αξιοπρέπεια κόντρα στο ρεύμα τους.. εσύ εκτιμάς ότι ακριβά πουλιέται σκλάβος στο χρήμα, εγώ εκτιμώ ένα χαμόγελο από ένα παιδί, εσύ υποκρίνεσαι πάντα, εγώ παλεύω στο κύμα.. σκέψου καλά ποιος απ' τους δυο είναι το θύμα.. και αν η εικόνα μου σε κάνει ν απορείς πίσω απ' τα λερωμένα ρούχα υπάρχει μια καρδιά να βρεις αλλά από εσένα θέλω μόνο μια απάντηση.. βρώμικος είμαι εγώ ή ο κόσμος που ζεις; Μ' Ακούει Κανείς;