Του antapoΚΡΙΤΗ.
Δεν είμαι ούτε πολιτικός επιστήμονας ούτε δημοσκόπος. Δεν μπορώ και δεν θέλω να δώσω συμβουλές. Και είμαι σίγουρος ότι η αριστερά αντιμετωπίζει το νεοναζιστικό φαινόμενο με περίσσεια περίσκεψη και κατόπιν σχεδίου. Όμως κάτι μου λέει ότι στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής κάτι κάνουμε λάθος.
“Ξεσκεπάστηκαν οι τραμπούκοι”, αναφώνησε η αριστερά μετά τις μπουνιές του Κασσιδιάρη. “Αποκαλύφθηκαν ποιοι είναι”, συμπεράναμε. “Θα τους δει ο λαός και θα διορθώσει την ψήφο του”, ελπίσαμε. Κάποιος προχώρησε περισσότερο: “Με αυτό που έγινε η Χρυσή Αυγή δεν θα μπει στη Βουλή”.
Λαθεύουμε για μια ακόμα φορά και αυτό είναι πια επικίνδυνο. Η Χρυσή Αυγή δυστυχώς, κέρδισε και δεν έχασε από τον ξυλοδαρμό. Αν αμφιβάλετε, κάντε μια βόλτα στις λαϊκές αγορές ή στα σχολεία. Πλειοψηφεί το “καλά τους έκανε”. Κι αν δεν πλειοψηφεί, είναι ισχυρότατη μειοψηφία. Ένα γεγονός που εμείς θεωρούμε φρικτό, αποτρόπαιο, καταδικαστέο, ένα σημαντικό μέρος των λαϊκών και νεανικών στρωμάτων, το χαιρετίζει. Επιπόλαια, επιφανειακά, αλλά το χαιρετίζει.
Εδώ είναι το λάθος μας.
Το να κατηγορούμε τον Χρυσαυγίτη ότι δεν σέβεται τη δημοκρατία και τον διάλογο είναι σαν να κατηγορούμε τον Κνίτη ότι είναι κομμουνιστής, ή τον αντιεξουσιαστή ότι δεν θέλει το κράτος. Για τη Χρυσή Αυγή είναι τιμή της και καμάρι της αυτό που η αριστερά θεωρεί όνειδος. Προφανώς και δεν σέβονται τον διάλογο, δεν τιμούν τη δημοκρατία, γουστάρουν τον τσαμπουκά, το ξύλο, τη μαγκιά, το συμμοριτισμό. Κι αν στα μάτια πολύ κόσμου ο διάλογος είναι αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση και η δημοκρατία είναι αυτό που βλέπουν στη Βουλή, τότε ο τσαμπουκάς, η βία και ο ξυλοδαρμός αποτελούν φυσιολογική πολιτική πρακτική.
Μπορεί ο Κασιδιάρης να έχει ψυχιατρικά προβλήματα. Άλλωστε για να προέκυψε νεοναζί κάτι δεν δούλεψε σωστά. Όμως η αντίδραση του υπαρχηγού των μαχαιροβγαλτών ήταν απολύτως φυσιολογική και ίσως προμελετημένη. Ήταν στην αναγκαία κατεύθυνση για να βάλουν την αριστερά στο ίδιο τσουβάλι με τις μνημονιακές δυνάμεις και το “σάπιο πολιτικό σύστημα”. Και για να πάρουν οι ίδιοι “αντισυστημική εύφημη μνεία”.
Η απόλυτη πλειοψηφία των ψηφοφόρων των ναζί, θεωρούν ότι η Χρυσή Αυγή είναι η πιο αντισυστημική δύναμη, γιατί είναι ενάντια σε όλους. Γιατί θα μπει στη Βουλή και θα τους δείρει. Ορίστε, ξεκίνησε κιόλας να δέρνει προεκλογικά, από τα τηλεοπτικά στούντιο. Ελάχιστοι θα σκεφτούν ότι δεν τους δέρνει όλους. Ότι δέρνει μόνο τους αριστερούς. Ότι προσκυνάει τους δεξιούς. Ο Κασιδιάρης επιβεβαιώνει τη λαϊκή μυθολογία, μόνο που είναι χοντρή μυθολογία: Ούτε με τους πλούσιους, ούτε με τους ισχυρούς, ούτε με τους κλέφτες, ούτε με τους προδότες, τα βάζουν οι Χρυσαυγίτες. Με τους αριστερούς και τους μετανάστες τα βάζουν.
Ας εκθειάζει ο Μιχαλολιάκος τους χουντικούς βασανιστές. Ούτε το 10% των ψηφοφόρων της δεν ξέρουν ποιος είναι ο Ντερτιλής. Δεν τους ενδιαφέρει. Ενδιαφέρει το δημοκρατικό κόσμο, τους προοδευτικούς ανθρώπους, την κοινωνία που έχει ιστορική μνήμη. Δεν ενδιαφέρει τους πιτσιρικάδες στα υποβαθμισμένα προάστια και στην εγκαταλειμμένη επαρχία. Και ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής δευτερευόντως αφορά το ποσοστό της. Πρωτευόντως αφορά την κοινωνική και ηλικιακή σύνθεση των ψηφοφόρων της.
Η Αριστερά δεν θα αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή λέγοντας ότι είναι ρατσιστές και φασίστες. Ότι είναι ακροδεξιοί και τραμπούκοι. Μαχαιροβγάλτες και δολοφόνοι. Αυτά αφορούν την κοινωνία πλειοψηφικά, αλλά αυτή η κοινωνία δεν θα ψηφίσει πλειοψηφικά τη Χρυσή Αυγή. Είναι σαν να ζυμώνουμε ένα Συριζαίο ότι το μνημόνιο είναι κόλαση, ή να ζυμώνουμε έναν Κουβέλη ότι η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ είναι παράδεισος. Παραβιάζουμε δηλαδή θύρες ανοικτές.
Η Αριστερά θα αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή, αποκαλύπτοντας αυτό που πραγματικά είναι: Το ρόπαλο στο χέρι του συστήματος, ενδεδυμένο αντισυστημική προβιά. Στερώντας της δηλαδή τη δεξαμενή από όπου ψαρεύει: Τον κόσμο που δεν βλέπει προοπτική από τη δημοκρατία της μεταπολίτευσης και ζητά ακραίες “επαναστατικές” αλλαγές.
Όσο η αριστερά πέφτει στην παγίδα της “πανδημοκρατικής πανστρατιάς” από τον Καρατζαφέρη μέχρι τον Παπούλια και από τον Σαμαρά μέχρι τον Βενιζέλο, ενάντια στην “αντιδημοκρατική απειλή” της Χρυσής Αυγής, παίζει ακριβώς, μα ακριβώς, το παιχνίδι της. Όλοι εναντίον της Χρυσής Αυγής. Και η Χρυσή Αυγή εναντίον όλων.
Το “εναντίον όλων” πρέπει να αποκαλυφθεί.
Και η “δημοκρατική ενότητα” που τσουβαλιάζει τα θύματα της Χρυσής Αυγής με τους πάτρωνές της, και τις πραγματικές αντισυστημικές δυνάμεις με το ίδιο το σύστημα, πρέπει άμεσα να σπάσει.
Η αριστερά μια βδομάδα πριν τις εκλογές δεν μπορεί να πέσει στην παγίδα του “ενιαίου πολιτικού συστήματος”. Και για να μιλήσουμε προκλητικά, η πρωτιά του Σύριζα δεν θα κριθεί από την απόσπαση ψηφοφόρων από το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ. Θα κριθεί από την απόσπαση ψηφοφόρων από τη Χρυσή Αυγή, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τη μεγάλη θάλασσα της νεολαίας, της αποχής, της απολιτικής, της κοινωνικής και οικονομικής υποβάθμισης. Αν σε αυτή τη θάλασσα ο αντισυστημικός λόγος του Σύριζα αποδειχθεί διεισδυτικός, ο Σαμαράς δεν έχει καμιά τύχη, όσα κακόγουστα σποτάκια κι αν χρυσοπληρώσει.
Με όρους παλαιοκομμουνιστικούς: Το επεισόδιο με τον Κασιδιάρη οφείλει να είναι αφυπνιστικό για την αριστερά, αλλά να μην λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά από τη μεγάλη μάχη και το κεντρικό δίλημμα: Την αμετάκλητη καταδίκη του συστήματος του μνημονίου, την ήττα των εντολοδόχων και δηλωσιών της τρόικας. Μέσα σε αυτή τη μεγάλη μάχη, τμήμα αυτής, ιδιαίτερη τακτική της, είναι το ειδικό μέτωπο στον “αντισυστημικό” πορτιέρη του συστήματος, τη Χρυσή Αυγή. Αποκαλύπτοντας όχι απλά το ναζιστικό και δολοφονικό της χαρακτήρα αλλά τις απόλυτες σχέσεις εξάρτησης που έχει με το κράτος, με την αδελφική ΝΔ, με την καρδιά του συστήματος που κατά τα άλλα θέλουν να “ξεβρωμίσει”.
