Αποφάσισα να εκφέρω τη γνώμη μου για το σημερινό σύστημα παιδείας μας σαν μαθήτρια άλλα και σαν μελλοντική εκπαιδευτικός. Πολλοί καθηγητές διαμαρτύρονται ότι τα παιδιά δεν πειθαρχούν και ότι ενώ θα έπρεπε να ασχολούμαστε με κοινωνικά ζητήματα μαθαίνοντας μέσα από την τάξη, μέσα από μια ανταλλαγή απόψεων εμείς προτιμούμε να κάνουμε φασαρία και να καθυστερούμε τη ροή του μαθήματος. Έχουν αναρωτηθεί ποτέ όμως αυτοί οι εκπαιδευτικοί τι οδηγεί εμάς τους μαθητές σε αυτές τις αντιδράσεις; Έχουν αναρωτηθεί ποτέ αν οι ίδιοι μας δίνουν κίνητρα να διαβάσουμε ή έστω να τους πάρουμε σοβαρά όταν μας μιλάνε; Αν όντως κάνουν αυτά που λένε; Αν όντως διάλεξαν να γίνουν εκπαιδευτικοί για να μας μορφώσουν και για να μας βγάλουν στη κοινωνία ως σκεπτόμενα μέλη της ή αν απλά μένουν στο να βγάλουν την ύλη και τίποτα παραπάνω; Το εκπαιδευτικό μας σύστημα αποτελείται από πολλούς ανίκανους κατά τη γνώμη μου εκπαιδευτικούς. Από εκπαιδευτικούς που κάνουν διακρίσεις μέσα στη τάξη είτε σε "καλός μαθητής-κακός μαθητής" (και φυσικά αυτό δεν χρησιμοποιείτε άπλα σαν χαρακτηριστικό άλλα αυτό κρίνει την όλη συμπεριφορά του εκπαιδευτικού προς τον κακο ή τον καλό μαθητή) είτε σε "Έλληνας - μετανάστης" κ.ο.κ. Αποτελείται από άτομα που το μόνο που έχουν ως στόχο είναι να βγάλουν την ύλη για να μπορούν να κοιμούνται ήσυχα ξέροντας ότι τον μισθό τους και καλά τον πήραν με την αξία τους. Από άτομα που κάνουν ψυχολογικό πόλεμο στα παιδιά λέγοντας τους ότι είναι αδύναμοι στο μάθημα τους με μόνη προϋπόθεση να τα υποχρεώσουν να ζητήσουν ιδιαίτερα από τους ίδιους. Και φυσικά όλο αυτό έχει ως σκοπό τα μεγαλύτερα οικονομικά κέρδη των εκπαιδευτικών. Για το τελευταίο άκουγα άλλα δεν πίστευα. Στο γυμνάσιο δεν μου είχε τύχει πότε κάτι παρόμοιο. Στο λύκειο όμως έγινε καθημερινότητα. Δυστυχώς πολλοί καθηγητές δεν έχουν πάρει στα σοβαρά το επάγγελμα τους. Δεν έχουν καταλάβει ότι η γνώμη που εκφέρουν στα παιδιά την ώρα του μαθήματος μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη την προσωπικότητά τους. Όταν μαθαίνεις στα παιδιά ότι για όλα φταίνε οι "κακοί Τούρκοι", ότι "οι Πακιστανοί έχουν περισσότερα δικαιώματα από εμάς" (και αυτό ήταν η ακριβής ατάκα καθηγήτριας μου στη δεύτερα γυμνασίου) μετά μη σου φαίνεται παράξενο που μεγαλώνουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής και αυξάνονται οι ρατσιστικές επιθέσεις. Και δεν έχεις το δικαίωμα μετά να το παίζεις προοδευτικός και αγανακτισμένος με την όλη κατάσταση στην Ελλάδα. Μερικοί καθηγητές δεν μπορούν να καταλάβουν ότι τα παιδιά ενδιαφέρονται περισσότερο, οι καθηγητές τους να τους συμβουλεύουν, να τους στηρίζουν, να δείχνουν ότι νοιάζονται γι΄αυτά και όχι μόνο για την ύλη τους! Τα παιδιά έχουν ανάγκη να πειστούν ότι δεν είναι απλά ακόμα μια μονάδα του σύνολου αλλά κάτι ξεχωριστό. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι αυτό που τους διδάσκεις θα τους χρειαστεί στο τρόπο σκέψης τους ή στα επόμενα επαγγελματικά τους βήματα. Αυτό θα το καταφέρεις μόνο όταν μπεις στη ψυχολογία τους. Όταν κάνεις το μάθημα σου και τα παιδιά διασκεδάζουν σε αυτό! Αντίθετα όμως, οι καθηγητές μπαίνουν στη τάξη με την φάτσα του "οκ θα σας φάω πάλι στη μούρη μια ώρα είναι θα περάσει. Θα πω ότι είναι να πω αν καταλάβατε καταλάβατε και ο καθένας σπίτι του". Μέτα όμως παραπονιούνται που τα παιδιά πλήττουν κάνουν φασαρία και τα πετάνε έξω! Όταν μια φορά είπα σε μια καθηγήτρια μου να δώσει κίνητρα στα παιδιά να παρακολουθήσουν από το να διαλέξει την εύκολη οδό του να τους πετάξει έξω αυτή μου είπε "μα τι να κάνω;". ΜΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ! ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ. ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΑΡΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ! ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΤΟ ΛΥΣΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΜΑΘΗΤΡΙΑ. Ένα άλλο θέμα είναι το πως μας "εκπαιδεύουν" να βγούμε στη κοινωνία ως εργαζόμενοι. Μας μαθαίνουν από μικρά να ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον με τους βαθμούς. Από μικρά έχουμε στο μυαλό μας ότι "ο καλός μαθητής θα πάει μπροστά και ο κακός μαθητής θα γίνει ένας αλήτης"! Όταν πήγα πρώτη γυμνασίου οι περισσότεροι καθηγητές τις πρώτες μέρες γνωριμίας δεν ξεχνούσαν να μας υπενθυμίσουν ότι "εμένα και εσάς μας χωρίζει η ΕΔΡΑ". Και έτσι επανερχόμαστε στο πρώτο μέρος του προβλήματος. Ότι ο καθηγητής παραμελεί το γεγονός του να έχει επικοινωνία με τα παιδιά. Προτιμάει να τους δείχνει την εξουσία που έχει πάνω τους. Και αυτό μπορεί τις πρώτες μέρες να ψαρώνει τους μαθητές τις επόμενες όμως αντιδρούν! Μια καθηγήτρια μου, μας έλεγε "ποτέ μη κοροϊδεύετε το φυτό της τάξης. Θα γίνει ο αυριανός εργοδότης σας". Και το μακάβριο της υπόθεσης είναι ότι αυτά τα έλεγε σε 13χρονα! Μια άλλη πάλι μας έλεγε ότι η εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο στη κοινωνία. Για να πας μπροστά πρέπει να φοράς οτι φοράνε και όλοι οι άλλοι. Τα πανκιά, οι χιπχοπάδες, οι γκοθάδες και όλοι αυτοί που έχουν διαφορετικό στυλ δεν θα πάνε πουθενά. Θα μείνουν άνεργοι και θα καταλήξουν στο περιθώριο. Δεν έχεις δικαίωμα σε αυτή τη κοινωνία να είσαι διαφορετικός. Και αντί να μας πείσει να το αλλάξουμε αυτό μας έλεγε σε ηλικία 14μιση χρονών ότι πρέπει να ακολουθήσουμε απλά τους κανόνες. Με λίγα λόγια! Μπορεί όλες αυτές οι ατάκες να μου φαινόντουσαν πολύ υπερβολικές αν ζούσα σε άλλη χώρα ή άλλο πλανήτη τέλος πάντων. Στη χώρα μου όμως από ηλικία 13 χρονών μέχρι και τώρα στα 16 μου οι καθηγητές συνεχίζουν να πετάνε τέτοιες ατάκες. Συνεχίζουν να μας μεταχειρίζονται σαν μονάδες που το μόνο που έχουν δικαίωμα να κάνουν είναι να ανοίγουν το κεφάλι τους και να ρουφάνε ότι έχουν να πουν χωρίς άρνηση. Σαν μονάδες που στη κοινωνία θα είμαστε χρήσιμοι μόνο για να εργαζόμαστε! Μόνο για να υποτασσόμαστε. Αντί να μας πείσουν να δούμε τη ριζά της οικονομικής κρίσης θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι για όλα φταίνε οι ξένοι. Οι "μορφωμένοι" και "καταξιωμένοι" κατά τα άλλα καθηγητές δεν έχουν μπει ποτέ στον κόπο να διαβάσουν ένα βιβλίο κοινωνιολογίας ας πούμε. Βλέπετε ορισμένοι αντί να μας κάνουν να καταλάβουμε και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα που έχουμε σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι σαν ΜΟΝΑΔΕΣ σε αυτή τη κοινωνία τρώνε τα λίγα λεπτά που δεν κάνουμε μάθημα κατηγορώντας τα τούρκικα. Όλα αρχίζουν από τη μόρφωση και από τα πρότυπα που αυτή επιβάλει. Αν δεν κάνουμε κάτι σαν μαθητές αλλά και σαν μελλοντικοί γονείς τα παιδιά μας θα συνεχίζουν να γεννιούνται και να μεγαλώνουν σε ένα σάπιο κόσμο. Μπορεί τώρα όλο αυτό να φαίνεται μηδαμινής αξίας για έναν μαθητή της ηλικίας μου αλλά πρέπει να καταλάβει ότι είναι πιο σημαντικό από όσο νομίζει! Αν σε κάτι έχουν δίκιο οι καθηγητές είναι ότι ο κόσμος είναι στα χέρια μας και ότι άμα θέλουμε μπορούμε να τον αλλάξουμε. Μπορούμε να το κάνουμε απλά αντιμιλώντας σε κάποιον άσχετο άλλα "μορφωμένο" κατά τα άλλα καθηγητή εκφέροντας τις δικές μας απόψεις. Όταν του κόβουμε τον αέρα. Όταν προχωράμε σε συλλογικές ενέργειες όταν νιώθουμε ότι εμείς ή κάποιος συμμαθητής έχει αδικηθεί. Τα δικαιώματα μας σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ πρέπει να μάθουμε να τα διεκδικούμε από ΤΩΡΑ! Αν από τώρα μάθουμε να καταπίνουμε τις αδικίες μεγαλώνοντας δεν θα μπορέσουμε να το αλλάξουμε αυτό. Αυτά βέβαια έπρεπε να μας τα λένε οι εκπαιδευτικοί μας καθημερινά. Αλλά αναγκάζομαι προς το παρόν να τα λέω εγώ από ένα blog!
