Η χαμενη ρομαντικοτητα μας

Τι πιο όμορφο πράγμα να είσαι σε μια παραλία με την παρέα σου μια φωτιά και μια κιθάρα.. γέλια, αυθορμητισμός, χύμα καταστάσεις... εικόνες απο το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που πέρασε και άφησε πίσω του γλυκές αναμνήσεις. Και πάλι ο χειμώνας... πάλι οι υποχρεώσεις να μας κάνουν να νοσταλγούμε όλο και πιο πολύ την ανεμελιά του καλοκαιριού. Να μετράμε αντίστροφα μέχρι να ξανάρθει ο Μάιος..να νιώσουμε πάλι αυτή την ζέστη(ανυπόφορη ορισμένες φορές) αλλά τόσο γλυκεία. 

Με θυμάμαι φέτος να φεύγω από τις σκηνές και να πηγαίνω να κάθομαι μόνη μου το βράδυ στην παραλία... αγαπημένα ζευγαράκια δίπλα μου,μια παρέα με φωτιές πιο πέρα... πόσο τους ζήλευα τους ερωτευμένους... πόσο λυπόμουν που η δική μου η παρέα δεν ήταν εκεί...μην με πείτε μονόχνοτη αλλά ορισμένες φορές η ηρεμία μου και η μοναξιά μου είναι ότι πιο σημαντικό έχω. 

Ορισμένες φορές έχω ανάγκη να κάθομαι μόνη μου το βράδυ και να κοιτάζω τα αστέρια ή την θάλασσα.. είναι η ρομαντικότητα που μου ξυπνάει η φύση...η ρομαντικότητα που η αστική καθημερινότητα μου έχει φθείρει.. ρομαντικότητα που μου ξυπνάει σπάνια στην πόλη που ζω.. ίσως ξυπνάει όταν είμαι στην παιδική χαρά με τις φίλες μου μόνες μας και δεν μιλάμε.. απλά κοιτάζουμε τα αστέρια.Ναι ευτυχώς στην πόλη μου μπορείς ακόμα να δεις τα αστέρια χωρίς να την κρύβουν τόσο τα σύννεφα από τα καυσαέρια  

Ρομαντικότητα που ξυπνάει όταν ακούω το "σ' ακολουθώ" του Παπακωνσταντίνου και  ονειρεύομαι οτι μια μέρα θα το τραγουδήσω με μια φωτιά μια κιθάρα και την παρέα μου. Ρομαντικότητα που για μένα δεν πρέπει να σβήσει ποτέ...............